Vindplaatsen - ZeewierWijzer

Zeewier tref je aan in en bij alle zeeën en oceanen. Zeewier stelt weinig eisen aan een gunstige omgeving om te groeien. Het heeft slechts zout water, zon en een harde ondergrond (om zich een te hechten) nodig. Op de rotskusten van:

Noorwegen,
Ierland,
Groot-Brittannië
en aan de Atlantische kusten van Frankrijk, Spanje en Portugal.

groeit dus een zeer rijke wierflora.

Een voorbeeld

Het Franse Roscoff (Bretagne) staat bekend vanwege de meer dan 500 verschillende soorten zeewier die daar worden aangetroffen.

Volgens experts is de kust bij Roscoff het zeewierrijkste deel van de Noord-Atlantische Oceaan en het Kanaal. Roscoff is een bekend kuuroord waar veel gewerkt wordt met producten op basis van zeewier. In Roscoff is ook het wereldberoemde Station Biologique de Roscoff gevestigd, alwaar meer dan drie honderd mensen zich bezig houden met het mariene leven rondom Roscoff.

Nederland

In Nederland bestaan alleen kunstmatige ‘rotskusten’ in de vorm van de dijken, strekdammen en havenhoofden. Vooral in het deltagebied is daardoor een rijke wierflora aanwezig. Op pontons in havens, in kanalen met zout water en in zoutwatergebieden waar geen getijde-werking bestaat, zoals de Grevelingen, komen ook wieren voor. Men treft er over het algemeen dezelfde soorten aan als in getijdengebieden maar wel in andere verhoudingen.

Zandkusten zijn niet geschikt voor de ontwikkeling van zeewier. Het zand is teveel in beweging en biedt niet voldoende houvast. Alleen op wadplaten met geringe stroming kunnen soorten als zeesla en darmwier voorkomen. Op kwelders komen enkele wiersoorten voor die speciaal aan dit milieu gebonden zijn, zoals schorpioenwier.

Boeken

Wildwier heeft een praktische Wierenwaaier ontwikkeld. die een handzame gids is om je langs de rijkdom van de wierenwereld te leiden.

In de Veldgids Zeewieren (2021) staan van meer dan 130 soorten

de kenmerken, het onderscheid met de gelijkende soorten, de habitat, seizoenspatronen en de verspreiding.

Litorale zone

Op de dijkhellingen zijn vaak duidelijke zones te zien, elk met een andere wierbegroeiing. Deze zonering ontstaat op natuurlijke wijze doordat elke wiersoort in verschillende mate bestand is tegen uitdroging. De zone tussen de laagwaterlijn en de hoogwaterlijn noemt men de litorale zone, die is onderverdeeld in een drietal zones:

Sublitorale zone: In de zone onder de laagwaterlijn (die in principe altijd onder water staat) komt bijvoorbeeld suikerwier voor.

Intertidaal gebied: Dit valt tussen de laag- en hoogwaterlijnen:

Laag-litorale zone: hier groeien gezaagde zee-eik, Iers mos en hoorntjeswier voor.
Midden-litorale zone: blaaswier en knotswier.
Hoog-litorale zone: Net onder de vloedlijn groeit klein zee-eik.

Spat- of supralitorale zone: Vanaf de hoogwaterlijn landinwaarts. Dit deel is gewoonlijk alleen bereikbaar voor opspattend zeewater. Het komt alleen onder te staan bij hoog springtij of stormen. Hier komt klein darmwier voor.

Exoten

Niet alle vastzittende wieren zijn inheems. Het Japans bessenwier is een voorbeeld van een soort die van ver is gekomen, maar in Nederland goed gedijt. Bij harde wind of ijsgang kunnen zeewieren van hun ondergrond worden losgetrokken.

Ook wieren die aan andere kustgebieden kunnen los raken en hier terecht komen. Zo spoelt zeespaghetti (riemwier) regelmatig aan op het strand, maar groeit het niet in Nederland. Veel wieren die op het strand liggen, zijn afkomstig van de Franse, Engelse of Noorse kust en hebben een maandenlange zeereis achter de rug.